Робови на традиционалните навики

Традиција е збор кој доаѓа од латинскиот traditionem, односно traditio со значење дека „нешто се пренесува натаму“, а се користи на повеќе начини, но најчесто да означи збир на верувања или обичаи во одредена област, на пример: христијанска традиција, традиција на прослава и слично.

Плачот на традицијата

Претпоставувам, сите можеме да се сложиме дека кај нас традицијата и обичаите потекнуваат од она „дамнешно“ турско време. Од тогаш до денес, многу пати е сменето општеството но традиционалните навики останале. Два примера:

- традиционална свадба со оро шесто напред двеста назад. (премногу малце ги има оние „модерните“ свадби)
- крштевки во Црква на бебиња од 50 години (да, за мене и религијата е некој вид на традиција бидејќи повеќето луѓе ја практикуваат у стил „ајде и крштевкава да ја поминеме, да не се замараме после со тоа, пошо е адет“ а не поради вистинските вредности што го носи христијанството, на пример).

Муабетот ми е, дел од традиционалните навики треба да завземат друга форма (освен настани како Галичка свадба, фолклорот, итн). Самата еволуција на нашето динамично општество ни налага да ги измениме и традиционалните навики. Како што е примерот во Шведска:

„The nice thing about customs and traditions is that they are constantly changing. When no longer of use, they are either forgotten or re-cast in a different mould.“

Кај нас ова го нема во дефиницијата. Чим ќе помислиме на „традиција“ по дифолт помислуваме дека тоа е нешто што не се менува. Никогаш! Се додека не се промени ова размислување, ние ќе тапкаме во место, како робови на традиционалните навики. Затоа што „мораме, адет е.“